११ वर्षपछि ओमनको पाँच तारे होटलमा पूरा भएको सुरेशको सपना

११ वर्षपछि ओमनको पाँच तारे होटलमा पूरा भएको सुरेशको सपना

रहरको के कुरा ! कुनै पूरा हुन्छन कुनै हुदैनन् । सुरेश खड्काकै कुरा गरौँ न । खासमा उनी नेपाली सेनामा भर्ति हुन चाहन्थे । सेनाको सान नै बेग्लै । बर्दी र बन्दुकको रवाफ नै बेग्लै । जब सुरेशले होश सम्हाले,उनले आफ्नो वरपरको परिवेश नै यस्तै पाए । बुवा हजुरबुवादेखि र नजिकका नातेदार सेनामा । उनलाई पनि यसैले लोभ्यायो । उमेर पुगेपछि सेनामा भर्ति हुने प्रक्रिया पनि थाले । उनले सेनाको अधिकृतमा आवेदन दिएका थिए । तर, हेर्नु न देवको लीला । ‘तिमी आँट म पुर्याउँछु’ भन्छन नि । यी सब भन्ने कुरामात्र रहेछन् । सुरेश नेपाली सेनामा प्रवेश गर्न असफल भए ।

अनि बाटो मोडियो।

काठमाडौं,कलङ्की नजिकैको खड्का गाउँका यी ठिटाले नैकापको उज्जवल माध्यमिक विद्यालयबाट एसएलसी उत्तिर्ण गरे । त्यसपछि आर्शिवाद कलेजबाट प्लस टु उत्तिर्ण गरे । पब्लिकयुथ क्याम्पसबाट ब्याचलर गरे । शंकरदेव क्याम्पसमा मास्टर्स पढ्दै थिए । तर, त्यहाँबाट उनको दिमाग अर्कैतिर घुम्यो,पढाइ पूरा गर्न पाएनन्।

२००१ मा कलेजमा साथीहरुसँग सुरेश

कलेज पढदै थिए,तीन महिनाको इन्टर्नसिपमा उनी छिरे,काठमाडौंको पाँचतारे होटल सोल्टीमा । उनले सोल्टीको भान्सामा काम सिके । त्यही बिन्दुबाट उनको प्रवेश होटल क्षेत्रमा भयो । त्यसवेला पहिलोपटक उनले ९५० रुपैयाँ तलव थापे । यो उनको जीवनकै पहिलो कमाइ थियो।

सुरेश अहिले पनि यसै क्षेत्रमा कार्यरत छन् । कालिमाटीको सोल्टीबाट काम शुरु गरेको,त्यसपछि उनलाई नियतिले भारतको उँटीदेखि नयाँ दिल्ली पुर्यायो । त्यही उनी पोखरीजस्तो स्थिर भएनन् । बग्दै बग्दै उनी मध्यपूर्वको ओमन पुगे । सोल्टीको किचनमा छिरेर अहिले उनी मस्कटस्थित होटल इन्टरकन्टिनेन्टलको हाउसकिपिङ विभागको नेतृत्व गरिरहेका छन्। प्रवासमा कमै नेपाली होटल क्षेत्रको यो उचाइमा पुगेका छन्।

तर, यति सहजै सुरेशले यो उचाइ पाएका होइनन् । सोल्टीको इन्टर्न सकेको केहि समय घरमै चुपचाप बसे । यत्तिकैमा सोल्टी होटलले हाउसकिपिङका लागि जनशक्ति माग्यो । उनले दरखास्त हाले । छानिए पनि । १८ महिना काम गरे । ट्रेनीका रुपमा उनले यो काम गरेका थिए । यसपछि अर्थात सन् २००३ देखि सहायक सुपरभाइजरको रुपमा सोल्टीमै काम पाए,तलब थियो १२ हजार रुपियाँ प्रतिमहिना । यसको अर्को वर्ष उनले ब्याचलर पनि सके।

२००८ मा उनी मास्टर्स पढदै थिए,दक्षिण भारतको उँटीस्थित पाँचतारे होटल होलिडे इनमा जागिर पाए । तलब थियो १३ हजार भारतिय रुपियाँ । सुख्खा तलब । तलब सुविधा कम भए पनि होटल लाइनको खास कखरा यिनले उँटीमै पढ्न पाए । साढे दुई वर्ष उनले त्यहाँ काम गरे । आफ्नो काममा देखाएको दक्षताका साथै लगनशिलताले उनलाई दिल्ली पुर्यायो । आफू काम गरेकै होटलको अर्को इन्टरनेशनल चेन दिल्लीको क्राउन प्लाजामा सरुवा भएका थिए। तलब थियो ३५ हजार भारतीय रुपियाँ । त्यहाँ झण्डै एक वर्षभन्दा बढी समय काम गरे । यसरी भारतमा झण्डै ४ वर्ष बिताए।

‘यसै देशबाहिर उसै देशबाहिर भन्ने सोचेर मैले भारतबाट अन्य राष्ट्रमा सरुवा हुने सोच बनाएँ,’ सुरेश प्रवास खबरसँग खुल्दै थिए,‘त्यसपछि मेरो यात्रा ओमनतिर मोडियो ।’ आवदेन दिए । यसको आधा घण्टामै अन्तरवार्ता लिइयो । पहिलो चरणमा उनी छानिए । दोस्रो चरणमा पनि उनी उपयुक्त उम्मेदवार भए । ओमनको होलिडे इनकै अर्को पाँचतारे चेन होटल क्राउन पल्जामा हाउस किपिङ र लण्ड्रीमा सहायक म्यानेजरमा प्रति महिना २ लाख रुपैयाँको प्याकेजमा काम गर्न थाले । काम गर्दै थिए,उनका हाकिमले जागिर छाडे । चार महिना एक्लैले होटलको उक्त विभागको नेतृत्व गरे । लगनशिल थिए,कामप्रति समर्पण पनि उस्तै अनि सिक्ने जाँगर पनि । ‘यसले अब यो विभाग चलाउन सक्छ भन्ने लागेपछि मलाई होटलले जनवरी २०१४ देखि २ नम्बरको पोजिसनबाट १ नम्बरको जिम्मेवारी दियो ।’ अर्थात सुरेश अब भए,विभागीय प्रमुख।

स्टापसँग सुरेश

काठमाडौंको सोल्टी होटलमा काम गर्दा नै एकदिन विभागीय प्रमुखको कुर्सीमा बस्छु भन्ने थियो,त्यसदिन मैले देखेको त्यो सपना ११ वर्षपछि पू्रा भयो । ओमन आएपछि प्रतिमहिना २ लाख रुपैयाँबाट काम थालेका उनको अहिले प्रतिमहिना ७ लाख रुपैयाँको प्याकेज छ । सुरेश २०१७ देखि इन्टरकन्टिनेन्टल मस्कटमा हाउसकिपरको प्रमुखमा छन् ।‘धन्यवाद त्यो साथीलाई जसले मलाई ओमनको बाटो देखायो,’ सुरेशले भने।

अब प्रसङ्ग प्रेमको

ती सबैलाई भाग्यशाली मान्नुपर्छ,जसले आफ्नो प्रेम सफल पारे र त्यसलाई विवाह परिणत गरे । सुरेश पनि यसैमध्यका एक भाग्यशाली हुन । एउटी युवती अर्थात सुजु थापासँग सुरेशले तीन वर्ष प्रेम गरे । २००७ मा मायाको जग बस्यो,२०१० मा विवाहको घर बन्यो।

९ वर्षकी छोरी ५ वर्षका छोरा र श्रीमती अहिले ओमनमै छन् । लामो बिदामा मेसो मिलाएर नेपाल आउँछन् । नेपाल कम आएर पैसा जोगाउनुभन्दा घर आएर परिवार र इस्टमित्र भेट्न उनलाई मन पर्छ । कोरोनाले कसलाई हैरान बनाएन र ? सुरेशलाई पनि त्यस्तै भयो । घर आउजाउ गर्न कोरोना बाधक बनिदिएको छ । १३ वर्ष भयो,रोजगारको सिलसिलामा विदेश बस्न थालेको । ‘देश र परिवारको मानसम्मान जोगाएर विदेशमा कर्म गरिरहेको छु,’ सुरेश आत्मविश्वासी सुनिए।

परिवारसँग सुरेश

कामको तनाव,देशको सम्झना । उनले यसबाट मुक्ति पाउने साथी भेटेका छन् । किनकी गितार बजाउने र गुनगुनाउने कलेज जीवनदेखिकै शौख अहिले साथी बनेको छ । ओमनमा पनि परिवार वा साथीभाइ भेट्दा उनी संगीतमा रम्न हौँसिहाल्छन । होटललगायत ठाउँमा हुने कतिपय मेहफिलमा उनी गितारको तारबाट सुरिलो संगीत निकाल्छन। नेपाली गीत गुनगुनाइ हाल्छन्।

स्टाप पार्टीमा गितार बजाउँदै सुरेश

नेपाली हो नि ! उनलाई पनि अब नेपालमै केही गर्ने चाहना पलाएको छ । तर, सोचे जस्तो छ र ? सुरेशलाई सोधियो । जवाफमा उनी केही राजनीतिक सुनिए । देशको व्यवस्थापन शैलीसँग उनको गूनासो रहेछ। यस्तै केही अप्रिय क्षण उनले भोगे पनि सायद । ‘विभिन्न राजनीतिक दलहरु छन् हाम्रो देशमा,उनीहरुको नीति ठिक छ । तर, नियत कसैको पनि ठिक छैन,सबैका लागि कुर्सी नै केन्द्रमा छ,अनि देश कसरी बन्छ त ?’ सुरेश केही भावुक सुनिए।

होटल क्राउन प्लाजा सललाहमा संगीतमा रमाउँदै सुरेश– सन् २०१७

तर, हताश छैनन,सुरेश । भन्छन,‘भविष्यमा नेपालमै केही गर्ने सोचमा छु । साथीहरुसँग मिलेर रिसोर्ट खोल्ने सोचमा थिए,कोरोनाले गर्दा रोकिएको छ ।’ नेपाल आएर रिसोर्ट सञ्चालन या होटल म्यानेजमेन्टको अध्यापन गराउने सोचमा रहेका सुरेशको एउटा सुझाव छ,नेपाल सरकारलाई । भन्छन,‘सरकारले राम्रो सिस्टमको वातावरण बनाईदेओस,देशको विकास जनताले नै गर्छन ।’अन्त्यमा सुरेशलाई बधाई दिनै पर्ने हुन्छ,२०२० मा दक्षिणपूर्वी एसिया,मध्यपूर्व र अफ्रीकाबाट छानिएका २५ जना पावरफुल हाउसकिपर मध्ये उनी पनि एक थिए।

यसैले भूपी शेरचनले त्यसबेलै लेखे,‘यो नेपाली शिर उचाली संसारभर लम्किन्छ।’

२०२० मा दक्षिणपूर्वी एसिया,मध्यपूर्व र अफ्रीकाबाट छानिएका २५ जना पावरफुल हाउसकिपरमा  एक सुरेश पनि थिए